دیشب واسه خیلی از خانواده های مشهدی شب خاطره انگیزی بود. چرا که تعداد زیادی از حجاج مشهدی بالاخره بعد مدتها به آغوش خانواده شون برگشتن. سالن فرودگاه تماشایی بود. از بچه ی کوچیکی خوابیده در نی نی لای لای تا پیرزنی که با یک دسته گل بنفش مصنوعی به استقبال پسر حاجیش اومده بود. خنده و گریه با هم آمیخته شده بود و چهره های نورانی حجاج همه جا رو روشن کرده بود. من و بابا هم با دسته ای از گلهای سفید مریم و رز و میخک سرخ اونجا بودیم. تا شاهد اومدن دخترعموم و همسرش باشیم. دخترعمویی که همه ی روزهای کودکیم با وجودش گره خورده. همون موقعها که توی دوتا خونه ی بزرگ حیاطدار توی رضاشهر کودکیهامون رو از صبح به شب می رسوندیم و تازه شب که میشد می رفتیم توی نقشه ی موندن خونه ی هم. گاهی شبها من خودم رو به خواب میزدم و گاهی اون تا بزرگترها رو قانع کنیم باید شب رو پیش هم بمونیم و وقتی بزرگترهامون به ظاهر این موضوع رو قبول می کردن و باورشون میشد ما خوابیدیم چقدر تو عالم بچگی از زرنگی خودمون خوشحال میشدیم.

سالها گذشت و ما بزرگتر شدیم. دوتایی درسهامون خوب بود و حسابی مشغول خوندن بودیم. من رشته ی ریاضی می خوندم و دخترعمو تجربی. تا اینکه خبردار شدم دخترعمو داره ازدواج میکنه. درست بعد گرفتن دیپلم و موقع رفتن به کلاس کنکور. دخترعمو ازدواج کرد و بعد هم پشت سر هم صاحب سه تادخترگل شد. و امسال این توفیقو پیدا کرد تا همراه همسر مهربونش به زیارت خونه ی خدا مشرف بشه. بالاخره اومد. چقدر صورتش نورانی شده بود. چقدر از دیدنم خوشحال شد. گفت دم خونه ی خدا برات یه عالمه دعا کردم. تا به همه ی آرزوهات برسی و اول از همه اینکه تو هم بتونی حج بری.

دیشب شب قشنگی بود. پر از نور. پر از ستاره. پر از عطر دعا. پر از صدای بال فرشته ها. این شعرو که چند سال پیش واسه عزیزی که راهی حج بود سرودم، تقدیم میکنم به همه ی مسافرین سرزمین وحی:

خوش بحالت زائر وادی نور

بسته ای بار سفر از راه دور

در گل چشمت چه خوش شبنم نشست

در بلور سینه ات بغضی شکست

دیروز آخرین روز از نمایشگاه کتاب مشهد بود و من هم طبق رسم هر سال قرار شد در آخرین روز، سری به اونجا بزنم. ظهر زودتر از محل کار حرکت کردم و بعد از گذر از ترافیکهای فراوان به خونه ی خواهرم رسیدم. خواهرم که شب قبل شیفت شب بیمارستان بود از خستگی روی مبل خوابش برده بود با اینحال وقتی صداش زدم و گفتم من اومدم پاشد و واسه نمایشگاه حاضر شد. خواهرزاده م هم حاضر شد و سه تایی سوار بر پی کی راه افتادیم. واسه اولین بار از بلوار فکوری رفتم و انصافا مسیر خوب و خلوتی بود. فکر میکنم ساعت دو بود که توی نمایشگاه بودیم. نسبت به سالهای قبل بد نبود و کتابهای متنوعی داشت. البته نقش مغازه های دیزی سنگی فروشی، کلوچه فروشی و زیتون سرا و...رو هم در جذب مشتری نباید نادیده گرفت! در مجموع پونزده جلد کتاب خریدم. پنج تا برای خواهرزاده هام و ده تا واسه خودم. کتابهای کودک رو از به نشر خریدم. چون سالها پیش به همراه دوست عزیزم پونصد جلد کتاب کودک نوجوانشون رو براشون خلاصه کردیم و همین کار باعث شد تمام تابهای خوبش رو بشناسم. وقتی مامانم دانشگاه می رود و پری نازه دست درازه سهم سروناز شد و خانم غوله به عروسی می رود و ماجراهای علی و گلی هم مال فرشته. واسه سپهر هم یک کتاب کمیک استریپ درباره ی لوک خوش شانس.

-طرف رفته خواستگاری ، بابای عروس با لپ تاپ اومده می گه جوان،  من اهل تحقیقات محلی و اینا نیستم،  یوزر پسورد فیسبوکت رو بزن.

-شماها یاد تون نمیاد، یه زمان ملت کارشون که با کامپیوتر تموم می شد روی کیبورد و مانیتور و کیس کاور میکشیدن در حد رو مبلی پذیرایی!

-مسابقه پیامکی ایرانسل (هر پیام 75تومان) برنده: هر روز لپ تاپ.
سوال:
1آب خوبه؟ بله
2درخت چه رنگه؟ سبز
3آهن سفت تره یا پنبه؟ آهن
سوال آخر: شخصی که نظریه بوروکراسی پست مدرن رو باب کرد که بود و اون روز تو خلوت خودش به چی فکر میکرد؟

-یارو توی هواپیما میره داخل کابین خلبان با تهدید میگه برو فرانکفورت
خلبان یه نگاهی بهش میکنه میگه پس اسلحه ات کو!؟
یارو میگه رفاقتی برو دیگه حتما باید زور بالا سرتون باشه!

-پسرا:
1 :شنیدم لپ تاپ گرفتی. مشخصاتش چیه؟
2: 8 گیگ رم - 1 ترا هارد...
دخترا:
1 :شنیدم لپ تاپ گرفتی. مشخصاتش چیه؟
2 :صورتیه (ذوق مرگ)

امروز توی شهر ما یک روز بارونی بود. اون هم از نوع شدید. من هم قبل اینکه ماشیندار بشم مثل خیلی از آدما یک همچین روزی وقتی صبح پامیشدم و میدیدم هوا همچنان تاریک و بارونیه کلی ذوق میکردم و بعید نبود شیشه رو هم باز کنم و چندتا نفس عمیق بکشم. ولی الان اوضاع خیلی فرق کرده. بمحض اینکه میبینم بارون گرفته از فکر رانندگی با ماشینی به اسم پی کی با اون فرمون سفت انم توی چنین هوایی تمام مهره های پشتم شروع میکنه به لرزش!!

مثل چند روز پیش که صبح شرخوش و بیخبر با خواهرزاده م سپهر از خونه بیرون زدم و یکهو از سیلاب بارونی که میومد سرجام خشک شدم. بدبختی اینکه باید سپهر رو هم سالم به مقصد یعنی مدرسه می رسوندم. اصلا نمی دیدم دارم کجا میرم و دور و برم چی میگذره. فقط خوبیش این بود که ظاهرا ماشینای دیگه هم حال و روز من رو داشتن و حداقل تصمیم گرفته بودن توی همچین روزی از سرعت بالا و ویراژهای آنچنانی دست بکشن. خلاصه اونروز که به خیر گذشت اما از امروز براتون بگم.

آخی! یادش بخیر! یه روزایی چقدر ترانه ی کودکانه می سرودم.

چندتاییش هم توی ویژه نامه ی دوچرخه ی همشهری و روزنامه خراسان چاپ شد.

اصلا رفته بودم توی نقشه ی چاپ کتاب!

چه آرزوهایی داشتم!

این شعر هم یادگار همون روزاست.

نظر یادتون نره:

در تراس خانه ی ما

هست یک گلدان زیبا

کاش میشد مال من بود

غنچه ای از بین آنها

......

خواهرم می گوید اما

کندن گلها گناه است

هرکس آنها را بچیند

روزگار او سیاه است

...