سلام عزيز
خيلي قشنگ درکت مي کنم.
الان که اتاق تکوني با نازنين داريم، همش مي گه جزوه هاي دانشگاهت رو بنداز دور. يک عالمه جا گرفته.
من هنوز مقاومت مي کنم اما نمي دونم تا کي بتونم...
خوبه حالا شما يک اتاق دنج براي خودتون داريد. داشتن يک اتاق شده روياي من.

خواهرزاده‌ي نابغه‌اي دارم همه نمره‌هاعالي مثل گل قالي

روزگار عمرمان را مي گيرد، آدم هاي زندگي مان را مي گيرد، اعتمادمان را مي گيرد، دوست هايمان را مي گيرد و برايمان يک مشت خاطره مي گذارد، چند تا عکس و چند کتاب ...

چه غم انگيز! و البته چقدر ملموس و قابل درک.... هزار تا از اين سر رسيدها و يادداشتها و يادگاريهاي غم انگيز و نوستالژيک دارم که هر از گاهي ميرم سراغشون ولي واقعا طاقت خوندن و مرور کردنشون رو ندارم...ميفهمم چي ميگي...گاهي وقتها خاطرات آدم باعث رنج و عذابش ميشن...ولي با همه اين حرفها باز هم دلم نمياد بندازمشون دور... نمي دونم چرا! تو ميدوني؟!