چه غم انگيز! و البته چقدر ملموس و قابل درک.... هزار تا از اين سر رسيدها و يادداشتها و يادگاريهاي غم انگيز و نوستالژيک دارم که هر از گاهي ميرم سراغشون ولي واقعا طاقت خوندن و مرور کردنشون رو ندارم...ميفهمم چي ميگي...گاهي وقتها خاطرات آدم باعث رنج و عذابش ميشن...ولي با همه اين حرفها باز هم دلم نمياد بندازمشون دور... نمي دونم چرا! تو ميدوني؟!