هنوز از خيابون مطهري که رد ميشم يه بغض سنگين روي دلم ميشينه. همه ي اون خونه ها، ماشينها، آدمها، مغازه ها سرجاشون هستن ولي ديگه بابابزرگ مامان بزرگ مهربون ما نيستن! با خونه اي که درش هميشه به رومون باز بود و خونه ي عشق و اميد و ايمان بود...