امروز رفتم تئاتر. اسمش کسوف بود و نویسنده ش ایوب آقاخانی. کارگردان مهران سلیمانی پاک و بازیگران امیر اورعی و شهره ی مکری. تعریفش رو چند وقت پیش از قول اهالی تئاتر توی اداره ی رادیوی مشهد شنیدم. میگفتن کار جدید و متفاوتیه. و مثل اغلب کارهای آقاخانی، فضای رادیویی داره. توی مجتمع امام رضای پارک ملت مشهد در یک سالن کوچیک اکران شد. نمایش قشنگی بود. فقط دوتا بازیگر داشت. ولی بازیها قوی و تاثیرگذار بود. درباره ی مشکلات افغانها و عشق یک افغان نسبت به زنی ایرانی. وقتی بازیگرا داشتن با اون احساسات نقش بازی میکردن و اونطور اشک می ریختند و حس میگرفتند با خودم فکر کردم اینا هرشب با همین شدت و حدت همین نقشها رو ایفا میکنند. شبهای متوالی. به همین زیبایی و تاثیرگذاری. با خودم فکر کردم فقط یک نفر آدم عاشق میتونه اینطوری زندگی کنه و با همه ی وجود نقش آفرینی کنه. آره. واسه بازی کردن روی صحنه فقط باید عاشق بود. رمز موفقیت همینه. نمایش امشب بهم لحظات لذت بخشی رو هدیه داد. تصمیم دارم اگه تونستم بیشتر نمایشهای سطح مشهد رو تماشا کنم. به هیشکی هیچی نگین ها! شاید ازشون واسه نمایشهای رادیویی و داستانهام هم الهام بگیرم. 

نوشته شده در شنبه 92/2/14ساعت 1:23 صبح توسط هدیه نظرات ( ) |