دیدنش حس نوستالژیکی به آدم می‌دهد. مخصوصا اگر یکی از آن مدل قدیمی‌ها باشد که از شانس خوب شما از نسل‌های قبل به دستتان رسیده. همان‌ها که اتفاقا کیفیتشان خیلی بالاتر از بعضی کالاهای امروزی است. اسم ماه رمضان، پیوند عجیبی با رادیو دارد. با روزهای نه چندان دور که هنوز سیما این همه برنامه‌‌ی رنگارنگ برای ماه خدا نداشت و این فقط رادیوی هر خانه بود که پلی می‌شد برای پیوند دل روزه‌داران به ماه مبارک رمضان. شنیدن نواهای عرفانی، مناجات‌های سحری، دعاهای قبل از افطار، اذان، ربنا و... با دلی شکسته و چشمی به نم نشسته، بدون اینکه مجبور باشی به تصویری چشم بدوزی، حس غریبی داشت و به همین دلیل بود که رادیو می‌شد همدم تنهایی آدم‌ها!

شاید با خودتان بگویید رادیو دیگر قدیمی شده و کاربردش مربوط به گذشته‌ها است. ولی اگر جزو مخاطبین همیشه‌ی این صدای تا ابد ماندگار باشید، به خلاف این حرف می‌رسید. اگر جزو اصحاب رسانه بوده و گهگاهی به سازمانی به نام صدا، رفت و آمد کرده باشید، حتما می‌دانید چه گروه عظیمی در این مجموعه از ماه‌ها قبل برای رسیدن ایام رمضان مشغول برنامه‌ریزی هستند. چه همه طرح‌ می‌نویسند تا بالاخره بهترین‌ها در جلسات شورا، تصویب شود. برای هر برنامه‌، چه تیم کاملی از تهیه‌کننده، مجری، نویسنده، ویراستار، صدابردار، دست‌‌یار تهیه و... شبانه‌روز زحمت می‌کشند تا برنامه‌ای جذاب به مخاطبین ارائه دهند. خیلی وقت‌ها، اذان می‌گذرد. ولی آنقدر سرگرم کارند که حتی از نوبت خوردن سحری یا افطاری‌شان محروم می‌شوند. هنرمندانی با کمترین حق‌الزحمه‌ ولی بیشترین ارادت.

رادیو بهترین رسانه‌ است برای پیوند دل‌ها به هم. برای اینکه آن چوپان تنها هم بتواند از کیلومترها دورتر و بر فراز کوه‌های قوچان، دل‌شکستگی‌اش را در حسرت زیارت امام هشتم در ماه مبارک، با ما در میان بگذارد. تا کارگرهای کارگاه قالیبافی کاشمر هم بتوانند در حین کار، از حال و هوای روزه‌داری‌ و کار در این ماه گرم بگویند.

 

شاید این روزها کمتر فرصت کنم رادیو گوش بدهم. شاید مثل آن مخاطبین وفادار و همیشگی رادیو نباشم. ولی هنوز دل من پیش ویژه‌برنامه‌های ماه رمضان رادیو جا مانده است. هنوز دلتنگ صدای گرم و پرانرژی گوینده‌ای هستم که با وجود تشنگی و گرسنگی، سعی دارد مدام به مخاطبین حس‌های خوب و قشنگ منتقل ‌کند. دلتنگ سرودها و آواهای مذهبی که از مدت‌ها قبل از ماه مبارک با عشق و ارادتی عجیب، گلچین می‌شوند و بالاخره دلتنگ ساختمانی در همین حوالی که هیچوقت، در هیچ ساعتی از روز خالی از حضور افراد نخواهد شد. چون آدم‌هایی دارد که عشق در تار و پود وجودشان نقش بسته است. عشق به مردم، ماه مبارک و خدای مهربانی که قوت قلب لحظه‌هایشان است.

نوشته شده در چهارشنبه 94/4/10ساعت 12:58 صبح توسط هدیه نظرات ( ) |