اگه اهل مشهد باشین و اهل ادبیات داستانی باید جلسه ی سه شنبه های حوزه ی هنری رو

بشناسین . محفلی گرم و بی ریا که عصرهای هر هفته ، عده ای اهل دل رو از خونه هاشون

می کشونه اونجا و مجالیه برای شنیدن داستان و گفتگوهای صمیمانه و دوستانه.این جلسه طی  طی                                                                                                                                                                   سالیان

دراز، دوستان و همراهان زیادی داشته. عده ای مسافر و رهگذر و عده ای ثابت قدم . جلسات سه شنبه

از آبانماه پارسال یک همراه خیلی عزیز پیدا کرد. استاد محمد ریاحی مدرس و محقق ادبیات داستانی.

 

توی این مدت ازش درسها آموختیم و نکته ها یاد گرفتیم. امروز وقتی وارد جلسه شدم بطرز

غافلگیرکننده

ای متوجه شدم آقای ریاحی برای تدریس ، عازم خارج از کشوره و دیگه این فرصت ازمون گرفته خواهد

شد تا توی جلسات از صحبتها نصیحتها و حرص وجوش خوردنهاش برای بهترشدن داستانهامون بهره

مند شیم.

هیچوقت فکر نمیکردم چنین اتفاقی بیفته. در تمام این یکسال به فکر روزی بودم که داستانامو به استاد

بدم و حرفای آموزندشو راجع به یک به یک کارهام بشنوم. ولی افسوس که ما آدمها همیشه تو زندگی

درحال ازدست دادن فرصتهاییم!

امروز جلسه حال و هوای عجیبی داشت. خانم بابایی متنی رو که آماده کرده بود از طرف همه ی بچه

ها به استاد تقدیم کرد. خانم صدقی ، خانم جواهری و آقای سوزنچی هرکدوم به نوبه شعری خوندن .

و بدرقه ی راه استاد کردن. جلسه با عکسهای یادگاری به پایان رسید همه از خاطراتشون طی این

یکسال گفتند و من چیزی جز اشک نداشتم که بدرقه ی راه کنم . ستاد ریاحی! اگه تو این مدت از روی

خامی و کم تجربگی و کم صبری حرفهایی زدیم  که دلتون شکست ما رو ببخشید. که میدونم بخاطر

دل دریاییتون خواهید بخشید.                                                                                                                                       امیدوارم دور از

وطن سالم و خوشبخت

باشین . در پایان اینکه هیچوقت خاطره ی مهمون نوازی گرمتون و چهره ی مهربون و خندونتون از یاد من

و دوستانم نخواهد رفت .

بدررود!

نوشته شده در چهارشنبه 89/11/13ساعت 12:11 صبح توسط هدیه نظرات ( بدون ) |