ناخدای مهربانی

تا کی دل وامانده ام را سوی ضریحت می کشانی؟

پس کی مرا ای نوردرنور ، از ظلمت شب می رهانی؟

ازعطرخوشبوی عبیرت ، من مست و دیوانه جهانی

اوجم دهد تا بام افلاک پر می زنم در هرکرانی

درصحنت آوای بهشتیست صوت وصلای هراذانی

ازهرنمازعشق جاری، سرچشمه های جاودانی

تا کی کنی درگلشن عشق ، گلهای دل را باغبانی؟

پس کی برآستان پاکت، پایان پذیرد میهمانی؟

این سو سیاه و بی ستاره، آنسو جهان کهکشانی

چشمان ما پولک نشان شد لطفی مگرای آسمانی

برموجهای پرتلاطم ، می خوانمت با بی زبانی

دریاب ما درماندگان را، ای ناخدای مهربانی

نوشته شده در جمعه 89/11/15ساعت 6:33 عصر توسط هدیه نظرات ( ) |