انگارهمین دیروزبودکه ازطریق همدانشگاهی خواهرم باکلاسهای داستان نویسی خانم صدیقی آشناشدم.هفته

ای یکروزبعدازظهرهابااتوبوس خط66 ازهمه ی خیابونای شهرعبورمیکردم تابرسم به فرهنگسرای غدیرو  سرکلاس خانم

صدیقی حاضرشم.ازاون جلسات خاطرات زیادی برام مونده.وازصبروحوصله ی خانم صدیقی درسهاگرفتم.توی اون جلسات 

ازطریق یکی ازدوستان باخبرشدم که درحوزه ی هنری هم کلاسهایی تشکیل میشه.آقای میرزایی که اونزمان جزبهترین

شاگردای کلاس بودبانی خیرشدومسبب آشنایی من باجلسه معاصران. جلسه فضایی متفاوت داشت.بچه ها کارکارگاهی

می نوشتن، کنفرانسهای متنوع ارایه می دادن وداستانهاشون با دقت و نکته سنجی بینظیر دبیرجلسه آقای موسی زاده  

نقدوتحلیل میشد.بسیاری ازبچه های توانمندداستان نویس درجلسه شرکت میکردن ازجمله ریحانه بنازاده دوست خوبم

 فاطمه خلخالی که بزودی اولین مجموعه شو به چاپ میرسونه فرزانه خوشاهنگ،داستان نویس خوش ذوق مجیدامیری که

همیشه بااطلاعات زیادش آدموشگفتزده میکرد، مریم تقیزاده که الان در شهری دوردست ساکن شده،مرضیه امینی، خدیجه

نیازی،عاطفه رحیمزاده...وبسیاری دوستان دیگه که شرکت دراون جلسات آغازی شدبرای محکم شدن پیوندهای دوستیمون

هنوزیادم نرفته اون بعدازظهر شنبه هایی رو که از جلسات آموزشی سرشماری با وجودخستگی با شور و انرژی راهی

جلسه میشدم تا کارکارگاهی جدیدموبخونم، داستانهای دوستانم روبشنوم و با عناصرداستان بیشترآشنا بشم. حالا که

بعداز چندسال ازخرداد، دوره ی جدید این جلسات رو شروع کردیم یه احساس خوب دارم. احساسیکه قابل وصف نیست.

وقتی استقبال بچه ها رو ازجلسه می بینم وعلاقه واشتیاقشون رو، وقتی پیشرفتها رو درجمله جمله ی داستانها حس

میکنم  و وقتی درعصرهای سردزمستون درروباز میکنم و دوستان عزیزمو میبینم که چطوربخاطر عقیده ای که به معاصران

دارن خودشون رو به کلاس رسوندن رو صندلیها نشستن  و مشتاق ، تشنه ی یادگیری هستن،یه حس عجیب پیدا میکنم.

اینکه درکنارچنین دوستان نازنینی، زندگی هنوزقشنگه و می تونه با همدلی و همراهی همه ی  عزیزانی که  

 بر ا شون احترام زیادی قائلم  قشنگترازاین هم بشه 

آری آری زندگی زیباست...

زندگی آتشگهی دیرینه پابرجاست...

گر بیفروزیش  رفص آتشش ازهرکران پیداست...

ورنه، خاموشست وخاموشی گناه ماست...

نوشته شده در دوشنبه 89/11/18ساعت 1:18 عصر توسط هدیه نظرات ( ) |