سیزده سال پیش پونزدهم اردیبهشت اتفاق مهمی برای خانواده ی ما افتاد و در حالیکه خواهر بزرگم در شهر کرمان بود اولین بچه ش و اولین نوه ی خانواده رو بدنیا آورد. وای که چقدر خاطرش عزیز بود. اونقدر که مادربزرگش رو از مشهد  و مادرمادربزرگش رو از تهران کشونده بود کرمان. و ما خاله ها و دایی و پدربزرگ چه همه برای دیدنش بیتابی میکردیم. بالاخره بعد چهل روز دیدیمش. پسر کوچولو و زردنبویی رو که انصافا بامزه بود و همه مون برای یک لحظه بغل کردنش با هم مسابقه داشتیم. چه زود گذشت اون سالها! سالهای سختی که همیشه در فراق دوری سپهر کوچولو بودیم. اون که روزهای خوشمزگیش رو باید توی غربت میگذروند و چه همه دل ما پرمیزد واسه دیدنش. رفتنمون و اومدنشون با چه دلخوشی همراه بود و برگشتنمون و برگشتن اونا به کرمون تلخترین روزای عمرمون بود. این حرفا رو حتما درک میکنن اونایی که عزیزی در غربت دارن. سپهر بزرگتر میشد و عشق بزرگ زندگیش خاله هدی بود. مامانش تعریف میکرد که چطور توی پارک برای دختری که شکل من بوده دست تکون داده و همیشه وقتی با مامانش میومدن مخابرات تا از تلفن عمومی به مشهد زنگ بزنن سپهر پای تلفن فقط سراغ خاله هدیش رو میگرفت. بالاخره سپهر هفت ساله شد و کار مامان باباش مثل معجزه ای درست شد و ساکن مشهد شدن. اولین روزی که میخواست مدرسه بره چه شوق و ذوقی داشتیم همه. کلی آدم راه افتادیم و باهاش رفتیم مدرسه. با کادو و دوربین فیلمبرداری و...باورمون نمیشد سپهر خواهرزاده ی تیزهوشمون کسیکه از بچگی همه ی آرمها رو از روی شکلشون حفظ میکرد بالاخره میخواد خوندن نوشتن یادبگیره. سالها از پی هم گذشتند. اونقدر زود که خودمون هم متوجهشون نشدیم. چشم به هم زدم و دیدم سپهر شده پسری با قد و هیکل بزرگ صدای دورگه و به معنای واقعی مرد. سپهر امسال دوم راهنمایی درس میخونه و مثل همیشه همونطور باهوش وزرنگه. فردا تولد سپهره و امشب براش جشن کوچیکی گرفتیم. هنوز باورم نمیشه سپهر کوچولوی من انقدر زود بزرگ شده! یعنی راستی راستی سیزده سال میگذره؟ ازاونروز که از دانشگاه کلاس ریاضی عمومی برگشتمف کرمون به موبایل بابام که دست مامانم بود زنگ زدم و از پشت تلفن صدای مامانو که از هیجان میلرزید شنیدم: یک پسر موبور خوشگل! و من همونجا پای تلفن صدای گریه ی سپهر یک روزه رو شنیدم و از شادی اشک شوق ریختم.                                      سپهر آسمونیم! تولدت مبارک!