اینجا و در نزدیک‌ترین جایی که به جهنم سراغ دارم، تنها بازمانده‌ی خاطراتم خرد می‌شوند و در هم می‌ریزند. خاطرات آرزوهای رفته بر بادم. نشسته‌ایم با رفیق شفیقی در میان تاریک و روشنی ناژوون. همه چیز پر از گرمای آرامش است، همه چیز؛ از آب که به آرامی می‌خزد و بالا می‌رود گرفته تا سکوت پر از وسوسه درختان و بیشه. رفیقم یک بند حرف می‌زند. از ادبیات و سینما شروع کرده و رسیده به روانشناسی و احتمالا تا بیخ و بن آدمیزاد را در نیاورد، قصد ساکت شدن ندارد. بی‌خیال به چهره‌اش زل زده‌ام و گاهی سری تکان می‌دهم که :«بله! حق با شماست!» و از سوی دیگر ته ذهنم پر از ههمه است. یادها هستند که دارند خودشان را آرام آرام به من می‌رساندند. چقدر از اینجا خاطره دارم!

نشسته بودیم روی نیمکت و به جلو زل زده بودیم. من اول آمده بودم و خودم هم خواسته بودم که او بیاید. فکرش را نمی کردم بیاید و چند دقیقه ای که از قرارمان گذشت دیگر دل توی دلم نبود که:«نکند نیاید!» داشتم از نیامدنش مطمئن می‌شدم که از دور دیدمش. آمد و نشت آن سوی نیمکت. چند دقیقه‌ای گذشت و من تازه متوجه حضورش شدم. حضورش آنقدر وسیع و گسترده بود که همه جا را گرفته بود. فضا پر بود از بوی عطرش و من مست می‌شدم از بودن با او...باورم نمی‌شد که آمده باشد اما او آمده بود. آمده بود با چهره ای درهم و لبهای سرد. آمده بود و انگار نه انگار که من آنجایم. آمده بود و بی‌صدا منتظر بود که بگویم، که بگویم و محکم بکوبد توی صورتم:«نه!» می‌دانستم اما می خواستم دل یک دلِ کنم. گفتم و گفتم و گفتم و یک ساعت گذشت و به خیالم چند دقیقه! نگاهش کردم. صورتش مثل قبل بود و سرد. حساب کار دستم آمد. هر چه با خودم بافته بودم، رشته شد! می‌گفت نه و من آخر نفهمیدم چرا. هر چه کردم و هر چه گقتم، گفت نه! و من می‌سوختم از اینکه باورم نکرد...باورم نکرد!

حالا اینجا و در نزدیک‌ترین جایی که به جهنم سراغ دارم، این آخرین تکه از روزهای رفته از یادم بود که بر آب میدادم. رفیقم هنوز داشت حرف می‌زد و این کلمات بودند که یک بند از بالای سرم می‌گذشت. رسیده بود به سیاست و داشت حسابی پنبه‌ی اهل سیاست را می‌زد. بی اختیار بلند شدم و به سوی آب رفتم.رفیقم ساکت شد. نشستم کنار آب. تکه برگی روی آب بالا و پایین می‌رفت...

منبع: وبلاگ خیلی دور خیلی نزدیک-زنده یاد عطا افشاری

خسته و کوفته از سر کار به خونه بر میگشتم. تقریبا دیگه عصر شده بود. گرما بیداد میکرد. به سر کوچه که رسیدم یهو جرقه ای توی سرم روشن شد. راهمو کج کردم و به طرف خیابون دیگه رفتم. توی دلم دعادعا میکردم اینهمه راه رو بیخود نیومده باشم. دعام مستجاب شد. آرایشگاه باز بود. همزمان با ورودم خانمی با موهای باد کرده از زیر شال و صورت آرایش کرده سوار ماشین پرایدی شد که مرد جوونی بهمراه دوتا بچه سرنشینانش بودند. پراید با عجله به حرکت افتاد. ظاهرا تا حالاش هم واسه مادر خانواده زیادی صبر کرده بود.خوشحال ازینکه مشتری قدیم رفته و کار من زود راه میفته وارد شدم و دیدم واویلا! ادامه مطلب...